BH4

Acceptatie is eigenlijk de één van de vele sleutels tot levensgeluk denk ik,

acceptie is eigenlijk ook de enige manier van overleven zover dat nodig is maar ik denk ook dat acceptatie de mogelijkheden opent van genot.

We moeten zo wie zo veel accepteren, accepteren dat we bijv een bepaald lichaam hebben, sommigen doen dat niet en vinden geluk in het bodyshaping, body builden, tatoeëren, mutileren/opereren van het lichaam om dichter bij het ideaal te komen dat hen voor ogen staat.

Echter we zullen altijd de beperktheid

( ik probeer hier een positieve uitdrukking voor te vinden maar vind geen genoegdoenende term te denken valt aan ``zijns status``o.i.d.)

van het zijn van het lichaam accepteren en kunnen het maar in beperekte mate oprekken, we kunnen bijv. niet twee handen aan een arme hebben of ons intellect vergroten of verkleinen.

Hoe vaak zou ik willen dat het zou kunnen, we kunnen meer wten door studeren, gezonder worden door een bepaalde levensstijl, een mooier lichaam krijgen door......maar altijd blijft er de gelimiteerdheid van het zijn......we moeten dus uiteindelijk accepteren wat is.

Onze energie bouwt en creëert onze gedachten kunnen van gedeinvloed zijn maar toch het andere zal net zo goed en altijd een realiteit blijven en we zullen uiteindelijk dat moeten accepteren opf een ontevreden bestaan in de werkelijkheid hebben of deze ontevreden verlaten.

Accepteren dat we ouder worden beperkingen hebben , dat we niet meer de beroemde rockster worden die we gehopt hadden dat we of door gebrek aan kunde maar meer door gebrek aan discipline accepteren dat we nooit erg goed gitaar, fluit of piano kunnen spelen.

Accepteren dat er dingen gebeuren die we niet leuk vinden, ik ontdek steeds meer dat het niet alleen accepteren is maar ook het niet aan je “”hart “” laten komen.

Hoewel mijn basis geaardheid zeer zwaarmoedig is, mijn uitdrukkingsvermogen zeer beperkt en vaak onbegrepen, mijn zelfdiscipline gering en de mogelijkheid tot het maken van juiste keuzes, vriendschappen en vertrouwelijkheden niet altijd de meest gelukkige bleken, kom ik steeds meer tot acceptatie van het zijn, van mijn zijn tot levensvreugde.

Ja ik kan echt genieten van vriendschappen, hoe tijdelijk soms ook, ...maar vooral geniet ik van datgene wat mede door mij werd aangezwengeld en gecreëerd in deze werkelijkheid.

Ook dat genieten heeft te maken met acceptatie.

Mijn acceptatie maakt echter niet dat ik ook geaccepteerd of begrepen wordt, vaak voel ik me nog een onbegrepen ziel, en in droevige tijden probeer iok dan ook bijna wanhopig het begrip van mezelf enn mijn bestaan af te dwingen en mensen tot acceptatie van mezelf te brengen, maar het is slechts de acceptatie van het feit dat dat niet in mijn vermogen ligt dat het beter zal gaan

in basis heb ik nooit zo veel problemen gehad met anderen te accepteren zoals ze zijn, echter op de één of andere manier schijnt dat niet over te komen, de ander lijkt altijd het gevoel te hebben dat ik hen niet accepteer of soms zelfs mezelf beter lijk te voelen.

Het heeft van af mijn pubertijd tot twee gedragingen geleid één vanuit een soort superioriteitsgevoel als men dan toch niet begrijpt dat.....dan zal ikem er naar gedragen en lekker pedant me als “”meer gedragen, en een soort minderwaardigheids- complex/houding,,,,,,de onbegrepen ziel bang te uiten iets te zeggen.

Procedures, richtlijnen,professionele status,ceremonieën, ritus en rituaal worden dan de hand vaten, formeel gedrag............

Acceptatie is echter alles, ik leer steeds meer accepteren en geluk te vinden in zijn, er zijn , er mogen zijn, bestaan in deze werkelijkheid en andere werkelijkheden zo zij gescheiden zouden zijn van elkaar wat ik dan weer niet denk.

Wat mij helpt is dit schrijven weinigen of niemand leest dit in ieder geval ik krijg nooit reacties en het zijn slechts verhaaltjes....mijn verhaaltjes,,,die getuigen mijn jongste zoon allemaal verzonnen en niet waar zijn......het zij zo of niet natuurlijk./

voor mij zijn ze …...

waar of niet waar

waarheid of leugen

er is geen ying zonde yang dus het zal wel altijd zijn

het zijn mijn verhaaltjes soms verzonnen soms waar soms vanuit een positief gelukkig perspectief soms vanuit een wat somberer perspectief maar altijd MIJN verhaaltjes,

ik accepteer dat en u kunt ze lezen of niet maar er rest U niets anders dan dat de accepteren,,,,

zoals ik accepteer dat ik nooit de Himalaya zal beklimmen en dat al mijn 4 kinderen de geweldigste en meest fantastische wezens op de wereld zijn en dat ik niet anders kan dan van hen houden

acceptatie in het leven is alles …..

Het gaat U goed,

vrede compassie en liefdevolle zachtheid wens ik U

het zal me in alle opzichten steeds beter en beter gaan

Han