Corona, covid 19 een bijna ontwrichte maatschappij , rijke mensen die stuk voor stuk met procenten van hun vermogen het wereld voedsel probleem uit de wereld kunnen helpen .......maar dat niet doen........

Dat is de tijd waarin ik nu leef en opnieuw probeer te bloggen nou ja dan

ok we gaan ervoor

tja maar we pakken t weer op hoop ik

sinds het trieste overlijden van mijn jongste zoon  had ik nergens meer zin in en overvalt zijn gemis en het verdriet over alle gemiste kansen samen me bijna dagelijks

maar we gaan door 

de beker , de bittere beker dient tot op het einde leeg gedronken te worden

love peace and happinessssss!!!

het zal me elke dag in alle opzichten steeds beter en beter gaan

DE SNAREN VAN MIJN GITAAR

Ze hebben het allemaal als vanzelf in zich prachtige en welluidende klanken voort te brengen.

Echter het is slechts mogelijk indien door hun godheid of anderszins beroerd.Vanuit zichzelf zal er nooit enig geluid welluidend of niet voortgebracht worden.

Elke klank die zij beroerd door mij hun godheid voortbrengen is mooi, echter in combinatie met andere geluiden zou men het weleens als minder of zelfs “”niet aan te horen”” kunnen beschouwen.

Zijn ze jong , knap, schijnend nieuw uit de verpakking zijn ze tegelijkertijd ook weerbarstig en stug en willen hun eigen weg gaan Met moeite krijg ik ze enigszins recht om op de gitaar “”gelegd”” te kunnen worden en aangespannen te kunnen worden om die tonen weer te geven die ik van ze vraag..

Keer op keer stem ik ze bij, trek ze aan, “”rek ze op””, soms laat ik ze daarna weer wat losser opdat ze in harmonie met elkaar en door mijn motivatie/beroering hun werk doen en de en de “”juiste”” klanken voortbrengen en de muziek van hun leven maken.

Als ze jong zijn gaan ze telkens weer hun eigen weg maar ik houd ze bij de les ...strak aangespannen op mijn oud gitaartje. Ze gaan te hoog , te laag , te strak ,te slap, maar over het algemeen laten ze zich welwillend door mij sturen,bijstemmen, bespelen.

Een enkele is weerbarstig, springt, moet door mij verwijderd worden of brengt een doffer geluid voort. Da verwijder ik ze uit de set maar kan me er niet toe brengen ze definitief te verwijderen, ze komen in een la stand by om ze alsnog te gebruiken als ik dat nodig vind. Daar verblijven ze soms jaren tot ze in vergetelheid raken en of hun weg terug op één pof ander instrument of als kaassnaar gebruikt worden of definitief tussen de vuilnis terecht komen.

Naarmate de snaren ouder worden blijven ze beter op toon, zweven niet zo vaak weg, moeten minder gestemd worden.......zijn ze gelatener geworden?? wijzer geworden??

In de loop van de tijd brengen ze mooie bestendige klanken voort en kan ik vaak zonder enig stemmen zo zonder meer stand by de gitaar pakken om hem te bespelen.

De snaren worden ouder en verliezen hun glans, ze hoeven bijna niet meet bijgestemd worden en maken een wat ronder,zwakker en zachter maar steeds vriendelijk geluid.

Uiteindelijk raken ze zo aan gebruik en ouderdom onderhevig dat ze door nieuwe fel glanzende snaren vervangen worden ( de cirkel van het leven)soms speel ik zo lang op ze door dat ze het vanzelf opgeven en springen om zo hun eigen rust en vervanging af te dwingen.

DE SNAREN VAN MIJN BESTAAN

Ik word ouder en verlies mijn glans, ik wordt gelatener maar maak mijn klank nog in deze werkelijkheid. Ik laat me nog bijstemmen en de restanten in me van de jonge snaar maken dat met name bij mij nog steeds regelmatig nodig is.

Dat jonge weerbarstige in me vraagt om regelmatige stemming , het wordt wel iets dat ik steeds meer gedwee toe laat zonder hevig verzet zonder hevige weerbarstigheid terug te willen naar mijn eigen toon (aard/soort etc)

Mijn stemmer stemt mij weer en 't lijkt wel of ik er weer meer en meer open voor sta en daardoor ook weer vaker bespeelt wordt

De momenten dat ik bespeeld word en mijn klanken mag voortbrengen maken mij gelukkig elk moment om mijn muziek te mogen laten horen en te zien dat er van genoten wordt maken me blij en dankbaar t.o.v. Mijn bespeler

ik hoop dat ik nog enige tijd mijn klanken mag laten horen en dat mijn snaar niet verwijderd of geknipt zal worden en vooralsnog hoop ik niet dat ik in een moment van opperste extase of grote desolatie mezelf laat springen

enfin we gaan weer verder

Han

We hebben weer eens geweldig geslapen,

bang als ik was (nu ik even geen wekker ter beschikking heb)me te verslapen, was het niet voor half drie eer ik in slaap dommelde , het kan ook later geweest zijn daar dat de laaTste tijd was die ik waarnam alvorens dwangmatig de ogen te sluiten waarbij het schier eindeloos leek alvorens ik de slaap leek te pakken....

Toch bleek ik te slapen want een kenmerk van slaap is wakker worden, ik werd wakker om 5 uur met een enorm vervelende bedplasbescherming waarmee ik naar het toilet sukkelde.Ik had enige minuten nodig voor het betrokken lichaamsdeeel de beschermende staat opgaf en me toeliet mijn urine met het (vanwege de prostaatproblemen) sukkelend straaltje en pompen als een bevrijding van zowel lichaam als urine me verliet.Ik voelde me met het gebruikelijke ongemakkelijke lichaam , brandende ogen en een draaiende maag , een gevoel herkennend van de eerste nachten van een nachtdienst tegen 4 uur 's morgens....

Enfin dan maar weer naar bed gesukkeld en proberen te slapen op hoop van zege tijdig wakker te zijn om naar de theosofische zondaglezing te gaan.

Vrijwel meteen viel ik in slaap uitgeput als mijn lichaam schijnbaar toch was na deze ellendige week van hoofdpijn , migraine maar vooral van , en dat is dan weer positief, goede maar hevige emoties.

Maar net vandaag besliste hier de rond mijn hennetjes scharrelende haan weer es te kraaien, iets wat hij al maanden niet meer gedaan heeft.

Resultaat weer wakker het was kwart voor 7 , ik hield het nog uit tot kwart na zeven en ben toen maar aan de slag gegaan, verbazingwekkend hoe druk je het nog hebt, heb weer het gevoel pas op de helft te zijn van alle klusjes die ik me voornam te doen alvorens op de moto naar Antwerpen te rijden.

I ben er klaar voor maar heb mijn koffie nog niet gedronken en mijn ontbijt (ouderwetse havermout pap) nog niet gegeten en de tijd dringt dus echt.

Enfin

vrede, harmonie, compassie en liefde u toegewenst op deze ongetwijfeld mooie maar drukke zondag

groetjes han

There is a dieseltrain tumbing in my head

Kduk kadu kaduk kduk kadu kaduk er draafde een dieseltrein over een onregelmatig spoor drummend in mijn hoofd sinds afgelopen maandag werd ik geplaagd door stevige hoofdpijn.

Nu ben ik enigszins bekend met migraine maar dit keer herkende ik het echt niet, ik dacht hoofdpijn en sukkelde wat door wat weggedrukt met grote hoeveelheden paracetamol die ik toch in huis heb om de diverse pijntjes (“”chronisch pijn patiënt””) te onderdrukken. Enfin we sukkelden zo maar wat aan er van overtuigt dat de emoties van het afgelopen weekend wat teveel waren.

Vroeger vooral in de tijd dat ik een zgn. “”management job”” had kreeg ik regelmatig last van migraine , ik zat dan een halve nacht onder een warme douche op een daarvoor speciaal aangeschaft douchestoeltje en onderdrukte het met gewoon in de handel verkrijgbare lichte paracetamol soms gingen er b20 per nacht door,maagzweer was één van de bijeffecten, maar ja je waande je onmisbaar en werkte dus gewoon door .

Migraine was al een gegeven in mijn leven sinds ik 16 was ééns hooguit twee keer per jaar had ik er last van, later in mijn beroepsleven afhankelijk van de baan , “”werk wat geen werk was”, “”werk om mijn brood te verdienen”” of werk uit plichtsbesef “” kreeg ik het zeer regelmatig een veeleisend huwelijk was er ook wel debet aan.

De laatste 6 jaar leerde ik van mijn migraine te genieten, de licht effecten de martelende pijn ( een soort masochisme waar ik toch van lijk te genieten), vooral de licht effecten waren/zijn geweldig........echter die zie je slechts bij het tot rust komen en sluiten van de ogen, de bijkomende misselijkheid en bedrukte maag het gevoel elk moment je maag te moeten ledigen terwijl je weet dat ie niet vol zit was altijd wat minder.

Enfin schijnbaar is het niet de bedoeling van migraine te genieten want de migraine scheen op den duur weg te blijven of ik liep er gewoon doorheen wat me sterk lijkt want mijn leven is niet meer zo druk dat er behoefte nog opportuniteit is er doorheen te lopen.

Gisteren kreeg ik door weer migraine te hebben, dus nam ik er wat medicatie (van mijn zus illegaal uit Nederland verkregen peperdure medicatie) en ja het werkte binnen 10 minuten......

vervolgens beging ik de grootste fout die ik toen kon maken, ik ging door, een computervirus oplossen praten met neef en zus, en nadat de slaap weer verdrongen was pas naar bed,ik kon niet slapen terwijl ik moe was , niet lezen vanwege de wederom oplaaiende n migraine en zelfs niet naar een beeldscherm kijken wat normaal wel gaat

medicatie genomen tegen krampen,die lagen hier nog van Mook en helpen tegen krampen en maken dat je goed kunt slapen,ik heb soortgelijke medicatie zelf maar dacht met die slaap indicatie erbij het zal wel goed zijn......en nog nooit was mijn kramp zo weg en mijn benen zo ontspannen,,,,,ik viel even in slaap echter niet voor langt doorsukkelen, een slaap tablet dan maar.....doorsukkelen een glas wiskie dan maar , wat eten, nog wat eten,,,,nog een paar glazen wiskie, m nog een slaaptablet , het is nu 2 uur 's nachts we zijn nu vanaf 20.00 aan het sukkelen 6 uur we hebben een twee tal slaaptabletten een antiimmigran en een spierverslapper/slaapmiddel op, we hebben gegeten, gedronken, alcohol gedronken en we voelen ons moe hebben pijn en vanuit ontspannen benen krijgen we telkens pijnlijke krampen, de computer naast het bed is al enige keren op de grond gevallen....wat ga ik doen??

Onder de douche zitten???

ik ben niet lenig genoeg meer om op de grond te zitten......

Uiteindelijk dan maar nog een antiimmigran erin en ja het werkte binnen 5 minuten of en blok direct ik weet het niet 9 uur later werd ik wakker en behalve rugpijn en en het gevoel dat die dieseltrein van gisteren nu over me heen gereden is is het weer voor bij denk ik.

Wat was het de emoties van geconfronteerd te worden met mijn spirituele wortels , de wrevel en twijfels over mijn bestaan?

Ik weet het weer niet.......ik kom er steeds meer achter dat we het niet weten en niet kunnen weten, dat zullen we moeten we accepteren, zij die menen het te weten of zelfs beweren en leren hoe iets werkt buiten het stoffelijk dient men met argusogen te bekijken dient men te wantrouwen, zelfs te mijden al zou je ook kunnen zeggen “”onderzoekt alle dingen en behoud het goede”( toegeschreven aan de apostel Paulus)

Ik weet steeds meer dat onderzoek, weten , zoeken naar waarheid nooit en dan nooit in de weg mogen staan van de daadwerkelijke arbeid een betere wereld te maken aan er te zijn voor onze broeders en zusters voor de wereld , de samenleving/maatschappij.

Het zoeken naar harmonie het samenwerken samen delen daar gaat het uiteindelijk bij alle leringen om dus i.p.v. te leren en te studeren te zoeken naar dat wat we toch nooit kunnen vinden zouden we moeten uitvoeren wat dat onvindbare van ons vraag wat de natuur, dit samenstel der dingen , deze werkelijkheid van ons vraag , compassie, solidariteit, wederkerige hulp,naast de ander staan bij de ander staan .

Ik ben de draad weer eens kwijt geraakt van wat ik eigenlijk wilde zeggen in deze blog.

Vannacht begreep ik dat vele zgn. suïcide dat geenszins waren.

In mijn begeleiding van jonge moeders kwam ik eens een geval van “poging tot zelfdoding”” tegen waarover ik en mijn collega echt van mening verschilden. Pas nu door mijn eigen ervaring van vannacht weet ik dat ik gelijk had.

Soms voel je je zo rot heb je zoveel pijn en zoveel mogelijkheden ervan af te komen dat je er gewoon vanaf wilt al dan niet het risico lopend deze werkelijkheid al dan niet tijdelijk te verlaten.

Deze jonge vrouw voelde zich niet goed psyc hisch en lichamelijk en wilde niet praten (sociale verzorgers willen altijd praten!!; persoonlijk denk ik dat gewoon beschikbaar zijn n beter is')

Zo ze sloot haar kamer en nam asprine, vervolgens een glas alcohol en toen het allemaal niet werkte herhaalde ze de procedure, toen de begeleidster kwam wilde ze niet praten en door het gebruik van alcohol in combinatie met de aspirine ( een potentieel dodelijke combinatie waar ik persoonlijk nooit last van had maar welk schijnbaar wel zo is maar in ieder geval door haar niet geweten)klonk en haar antwoorden onsamenhangend door de deur heen, enfin de deur werd met de loper geopend, ze werd afgevoerd naar het hospitaal en de maag werd gepompt.

Psycholoog, psychiater en ik praten naderhand uitgebreid met haar , mijn collega wilde haar in de psychiatrie laten opnemen pas met praten als brugman en uiterst machtsgebruik van mij wist ik haar bij ons te houden onder persoonlijke garantie. Naar mij en andere beweerde ze dat ze echt geen suïcide wilde plegen, vooral niet naar haar dochtertje toe , ik geloofde haar ze voelde zich rot door de asielafwijking, van daar de alcohol en had hoofdpijn vandaar de aspirine en praten nadat ze te horen had gekregen ndat ze NL moet verlaten had geen zin meer.

Om een lang verhaal kort te maken ik denk dat als men mij door het slechte pillen en alcoholgebruik had gevonden ook als zelfdoder had beschouwd en ik denk dat veel zulke gevallen er zijn echter ik denk dat het echt ongelukkige samenloop van omstandigheden is en geen bewuste suïcide.

Ja ik was suïcidaal meer dan 20 jaar van mijn leven, nadat Ineke bij me wegging en hoe mijn leven verder verliep wilde ik niets liever dan dood dood en plande altijd hoe dat te doen,,,,,,,uit plichtsgevoel voor mijn kinderen te moeten zorgen, hun moeder had daar echt geen zin in ging ik door, nadat Mook mijn huidige vrouw me verliet wilde ik daadwerkelijk uit het leven stappen,iedereen om me heen kon wel voor zichzelf zorgen en mijn kleinkinderen hebben opa s en oma s genoeg, mijn huisdokter de beeldschone shamsia heeft me gered en d e psychiatrische afdeling bracht me bijna opnieuw tot suïcide, ik zou hert nu niet meer doen, als socialist,anarchist , christen en vooral theosoof besef ik dat het leven, deze manifestatie in deze werkelijkheid geleefd en ondergaan moet worden....ik zeg met nadruk besef want begrijpen doe ik het niet

Nog een laatste zin, vooral voor Peter,

Peter mijn spirituele broeder , een innige vriend,medevorser in het genootschap tot verkrijgen en verspreiden van nutteloze kennis.

We moeten beseffen dat de waarheid onvindbaar is en dat als ons weten slechts nutteloos is we hebben slechts één plicht.....wederzijdse hulp ik hoop overigens de inhoud van het boek daarover van kropotkien snel aan mijn nutteloze kennis toe te voegen.

Wederkerige hulp brengt ons tot compassie, solidariteit en een betere huidige werkelijkheid

mogelijke lezer,,,,het ga U goed

vrede compassie en onderlinge liefde zij met U

Han

Bart en Hans zijn momentelijk eigenlijk nog steeds mijn helden,

ik leef bij helden.

Helden de mensen die me inspireren, die me motiveren, die me uitleggen/laten zien hoe deze werkelijkheid werkt/schijnt te werken , hoe we ermee zouden om kunnen gaan en wat dat voor de werkelijke mens die onlosmakelijk in en met en door ons is betekend

Tja vaak ben ik het ook niet eens met wat ze doen en kan ik kritiek voelen en een enkele keer zelfs uiten, en toch ze hebben wat voor me . De eeuwig optimistische kijk en het positief fatalisme van Hans, het voortdurend uitend geloof in de maakbaarheid van je eigen bestaan, geluk , welvaart....geweldig......en dan de wat zorgzame werkbij Bart, door en door met liefde en zorgzaamheid doordrenkt altijd hopend op een verbetering van deze werkelijkheid.

Wat ik nu eindelijk weer eens zou bloggen heeft eigenlijk helemaal niks met hen te maken en ze zijn nu ook niet de directe motivator, echter zij zijn de belangrijkste motivator aldus besluitend de blog toch door te nummeren met B&H aldus in mijn bloggen alsnog nogsteeeds en altijs d in het voorlopige van deze werkelijkheid mijn dank en verbondenheid met Haar/hem/het in al dat alles is en Bart en Hans te eren.

En dan dadelijk mijn blog over de dieseltrain in my head

Toen ik nog moest leren, leerden mijn meesters me de rechte hoek te maken het juiste te doen, de rechte lijn te trekken, te doen wat goed was. De ouderen gingen me voor ik maakte fouten , keek, luisterde leerde. Ik groeide op leerde van mijn fouten, opnieuw.............de meesters waren geduldig.

ik groeide op werd verstandiger, of niet.....ik zocht steeds meer mijn eigen weg, gezelligheid, mijn opvoeders leerden me een zijstapje te maken maar altijd op de juiste weg , het rechte pad, de rechte hoek terug te keren, te kappen aan mijn steen, mijn zijn , mijn ware ik te vervolmaken.

NU behoor ik tot de ouderen, de meesters en weet en voel dat hoewel de inzet blijft de rechte hoek te maken de juiste weg te gaan het leven vol zijstappen onvolmaaktheden en mijn geest nog steeds de gezelligheid zoekt, dat geen volmaaktheid in deze werkelijkheid bereikt zal worden. 

Er zullen vele terugkeren in het stof van mijn ware werkelijke ik zijn tot de ""werkelijke mens"" zal worden bereikt, welk slechts en begin zal zijn voor de volgende ronde van versterving en terugkeer van mijn werkelijke ik zal zijn. Tot hereniging van mijn ik met de goddelijke kern,oorsprong en doel zal plaatsvinden.

ik moet echt gaan slapen

blues is evrywhere( letterlijk)(howlin wolf momenteel)

liefde, vrede en kompassie zij met U 

we blijven geen leerling ........maar wel altijd leren.

han

Ik was10 jaar en kreeg mijn eerste transistorradio,

ik las niet zoveel meer stiekum in mijn bed maar vaak luisterde ik naar VPRO's jazz en blues welk programma als ik me  goed herinner om 11 uur 's avonds mijn liefde voor de blues deed ontwaken, vanuit diep onder de dekens luisterde ik naar de meestal acoustische blues afgewiseld met de meest prachtige jazz....

Het is nacht stikdonkere nacht en ik kijk naar american folk blues festival (62-66) van de bbc  en nog steeds is het even verslavend ,ik startte om 23.00 en het is nu 03.30.........en of ik nu al kan stoppen ik weet het niet maar de blog is wel weer terug

en ik schreef dus nog veel meer wat ik stomweg weer door een fout mijnerzijds heb gedeleted ik ga slapen hoop ik

anyhow ::peace be with you

Het is nacht stikdonkere nacht de rovers zaten rond het vuur, de roverhoofdman stond op en sprak:

"han draag ons een gedicht voor" en Han stond op en sprak het volgende gedicht......voor christian:

(zij' Howhow....HO !! Manneke!

Ik volg niet meer

beperkt is mijn denken

….een simpel wicht

wat zal ik schenken ?

Een stom geaard gedicht

Balkonhoogten,

droomwolken,

ze zijn voor jouw

vanuit je ivoren toren,

maar kan ik je nog bekoren??

(HIJ) Ja.....

maar...

voor jou....

alleen voor jou...

Stap ik van mijn wolk

op het balkon van mijn ivoren toren

Hoe hoger ik ging

hoe dieper ik kon vallen

vanuit de hoogte,

heb ik angst voor de sprong

de diepte in,

naar de aarde toe

hoe hoog moest ik gaan

om diep te dalen??

beveel en ik spring

ben je daar nog??

wacht je op mij??

(zij) Hier ben ik ,

ik wacht

met beide benen

stevig op de grond

hier beneden op vaste grond

ik wacht,

ik vang je op

stevig

geaard

gegrond

voel je vrij te zweven

hier beneden

ik ben

ik wacht

ik vang

ik houd

(hij) Howhow KIJK!!!

ik spring van mijn toren

van mijn verdiep

om naast je te landen

met je te wandelen,

bij je te zijn...

Bij het horen van dit gedicht heerste verslagenheid en stilte , melancholisch dacht iedere rover erover van uit de toren des vrijbuiterij te spriingen en te willen landen ...thuis bij vrouw en kinderen, behalve natuurlijk een enkeling die nog slechts kon dromen van huiselijk geluk maar smachtend dacht aan zijn lief ergens ver weg op een verscholen zolderkamertje.

Nou dat was dan eindelijk weer eens een blog...

Ik heb de blog nodig anders komt er nooit iets van mijn veelvuldige en waazige gedachtenkoek  meer vast te liggen , het is mijn droom er ooit nog eens iets mee te doen........

Wel heb ik wat angst nu van het toch wel publiek karakter maar ach ja ook mijn dagboeken schreef ik ooit nmet het idee dat ik ze ineen volgend leven eens zou herlezen en /of dat mijn fyisek nageslacht ze na mijn overgang nog eens zouden vinden en lezen

Angst ook omdat een vriend die ik zeer waardeer het allemaal maar zeer zweverig vond....en dat is het natuurlijk ook..

 Het heet hier optimistisch blog maar eigenlijk is het gewoon weer/nog "dagboek van een gek""

Han

ik wens u dat het u en mij elke dag in alle opzichten steeds beter en beter gaat.

ik wens U compassie, liefdevolle contacten en veel vriendschappen

het haat u goed

Han

Vooral frater Martin natuulijk die nooit langer als een week uit mijn gedachten is

Vrede!!!

Han