log 10

Jacques en Joyce,

Joyce en Jacques:

Jacques en Joyce leerde ik kennen toen ik 18 was

en me net bewust begon te worden van mijn religieus bewustzijn en Joshua, die men ook de christus noemt, als mijn grote redder en voorbeeld aangenomen had.

Vol van wat door de hippiebeweging in gang gezet was kwam ik in aanraking met de children of god maar””iets””

( nu zou ik het toch de intuïtieve voorzienigheid noemen )weerhield me ervan alles achter te laten en in de commune van hen te gaan wonen.

De idealen van hippie, children of God en de door mij

(in mijn pubertijd) zelf geformuleerde principes zouden altijd in en door mij uitgedragen worden.

Ook nu nog zie ik dat als de basisgegevens in mijn leven.

Ik wist er alleen zo weinig handen en voeten aan te geven, hoe er een begin aan te maken.

Jacques en Joyce waren een jong christelijk echtpaar en zijn nu nog steeds een christelijk echtpaar maar dan 30 jaar ouder.

Jacques gaf me voor het eerst een voorbeeld een onvoorwaardelijke vriendschap, zo onverwachtingsvol

zo volkomen natuurlijk liet hij mij als jonge zoekende christen altijd weer blijken dat hij niets raar of gek vond alles accepteerde en alleen zo nu en dan probeerde mijn gedrag voor naderen acceptabel te laten lijken.

Nu was mijn gedrag helemaal niet zo raar of extreem dat moet U er niet uit opmaken.

Toen ik de eerste keer trouwde (ik ben ondertussen aan mijn 3e ongelukkige huwelijk toe)

was hij het die zomaar alle hulp en ondersteuning bood en de muzikale omlijsting van de ceremonie regelde, hoewel een huwelijk met een niet christen erg “”not done “” was.

Acceptatie, niet eisende of vragende vriendschap,

ohh wat vond ik het fijn en heerlijk zijn vriend te mogen zijn...

..de warmte de liefde maakt me warm en ...schaamtevol.

Altijd weer die westerse dualiteit die door mijn aderen blijft stromen,

zo dankbaar voor wat hij is en was voor mij ,

zo schaamtevol dat ik zo weinig contact met hem houd ,

Dat juist dat weerhoud me om opnieuw contact te zoeken.

Hij kreeg op den duur zelfs een betaalde baan als “”regioleider”” in het evangelisatie werk,,

Zijn leven,zijn warmte en vooral gewoon aanwezigheid waren/zijn zo een voorbeeldige inspiratiebron in mijn bestaan.

Maar eigenlijk doe ik daar mee het grote onrecht aan Joyce want elke keer meer besef dat hoewel Jacques veel meer op de voorgrond trad als zanger/gitarist, regioleider, pastoraal werker, het veel meer Joyce was die daadwerkelijk invloed uitoefende op me.

Ze was niet zomaar de achtergrondzangeres en vrouw van,,,,, maar meer veeeeeeeel meer.

Door de enorme ondersteuning van haar was het voor Jacques mogelijk te doen wat hij deed .

Niks was te gek of te risicovol of hij kon het gewoon doen met haar (in ieder geval schijnbaar )volle steun.

Haar voorbeeld in deze en de soms haarscherpe kleine opmerkingen jegens mij waren van enorm belang in mijn persoonlijke ontwikkeling en verdere karaktervorming als jonge volwassene.

Maar ook de meest diepzinnige gesprekken ,

over hoe ons christen zijn in de praktijk te brengen,

waren eigenlijk op de beroemde keeper beschouwd nog van een veel groter belang.

Echter ik kan me de twee niet zonder elkaar voor stellen

en ben ze eeuwig dankbaar .

Ik hoop dat ik de schaamte voorbij kom en ze toch nog voor ik weer naar Thailand vertrek op ga zoeken.

Dat was het weer even

Han